Daarbij werk ik al veertig jaar in “de zorg”, kraamverzorgster, instellingskok, begeleider van en leuke projecten opzetten voor mensen met een ( verstandelijke) beperking. Achtereenvolgens heb ik dus gezorgd voor moeder en kind, het innerlijke van de zieke mens en het zorgen dat mensen met een beperking prettig wonen en een fijne werkplek hebben.

Ik maak me nu ook zorgen over “de zorg” er kan steeds minder en alles wat in jaren is opgebouwd brokkelt langzaam maar zeker weer af. Ik heb, onder meer daarom, besloten de zorg te verlaten. Uit die beslissing vloeien weer nieuwe zorgen voort, bijvoorbeeld hoe ga ik mijn plotselinge verkregen vrije tijd invullen (nee niet alleen voor Lekvogels.)

Ik zorg graag maar maak me niet graag zorgen. Helaas doe ik dit nu wel over Lekvogels. Ik maak me zorgen over de heren van het “tweede”die geen goede leider hebben en het toch niet helemaal alleen kunnen., zorgen omdat we wellicht over een poos veel minder geld hebben. Zorgen omdat door nieuwe wet en regelgeving mensen misschien gaan afhaken. Zorgen omdat we…… geen verzorger hebben. Zorgen over een veranderende maatschappij.

O ja zorgen over wie er voor mij gaat zorgen als dat echt nodig mocht zijn. De ervaring echter leert dat de dingen altijd anders lopen dan je denkt en je soms onterecht zorgen maakt.

Een mooi lied van Jules de Corte ( 1924-1996)

Als je overmorgen oud bent
Wie zal er dan bij je blijven
Om je pijntjes weg te wrijven
En je zorgjes weg te doen
En niet al te erg te kijven
Als je weer praat over toen

Als je overmorgen oud bent
Wie zal je dan moed inspreken
En wie helpt je oversteken
Als het niet alleen meer gaat
En wie zal de stilte breken
Die als ijs rondom je staat

Als je overmorgen oud bent
Wie zal dan je bed opmaken
En wie doet je kleine zaken
En wie zorgt er voor je brood
En wie zal er bij je waken
Op de avond voor je dood

Als je overmorgen oud bent
Zo oud dat je oren tuiten
Wie zal je neus dan snuiten
En wie helpt je op te staan
En wie zal je ogen sluiten
Als ze niet vanzelf dichtgaan