In eerste instantie dachten we aan een groot feest met allemaal oude vrienden maar uiteindelijk hebben we besloten met z’n tweeën een weekend of midweek weg te gaan, naar Parijs of zo want daar zijn we beide, ook met elkaar vaak geweest. Mijn vriendin heeft Frans gestudeerd en heeft jaren les gegeven. En hoewel ze ons op de lagere school de Siamese tweeling noemde( we waren altijd samen en ik was eigenlijk het vierde kind bij hun thuis) waren we eigenlijk totaal verschillend. Zij de serieuze, de rustige. In de vijfde klas wist ze al dat ze Frans ging studeren. Ik wist ook wel wat ik wilde worden alleen wisselde dat per week. Geschiedenis studeren, dierenarts maar uiteindelijk leek me cabaretière erg leuk. De Cito-toets bracht uitkomst, beide meisjes moesten naar het Atheneum. Mijn vriendin deed dat ook, ik niet. Ik ging naar de “foute”IVKO ( Individueel Voortgezet Kunstzinnig Onderwijs) eind jaren zestig betekende dat solliciteren naar een carrière als hippie. Toch bleven we met elkaar omgaan, en al was mijn vriendin een half jaar jonger dan ik, ze schudden regelmatig haar wijze hoofd als ik weer eens iets had ondernomen waar zij het niet mee eens was. We zijn getuigen geweest bij elkanders huwelijk en al zien we elkaar soms maar drie keer per jaar als er iets is zijn we er voor elkaar. In maart hebben we nog samen een rondje Marken gewandeld en gegeten om haar verjaardag te vieren.
Ik ben nooit de kunst ingegaan en heb daar soms nog spijt van, mijn vriendin is het onderwijs uitgegaan en voor zichzelf begonnen met conversatie lessen en remedial teaching. Met haar man heeft ze, sinds tien jaar, een prachtige kroeg in Monnickendam.
Ik behoorde dus tot de “sandwichgeneratie”, een kleinkind om op te passen, moeders om voor te zorgen, een baan die de nodige aandacht vraagt “en”zo zegt mijn vriendin “heb je ook nog dat voetbal, als wij vroeger naar Ajax gingen bleef jij altijd thuis omdat je er niets aan vond, je ging liever naar theater maar je zal het wel leuk vinden anders deed je het niet”. Ik kijk haar een beetje nijdig aan. “Ja, ja je hebt het vaker uitgelegd maar jij moppert over tijdgebrek”zegt ze terwijl ze haar schouders ophaalt. Ze heeft gelijk maar ook over het feit dat ik “dat voetbal”wel leuk vind. “Ik dacht dat je na een paar jaar zou stoppen”bromt ze. Nu haal ik mijn schouders op. “Ach, als het goed is komt er nog tijd genoeg” . We “dalen af”naar de kroeg om de thee te vervangen door een glaasje wijn. Althans voor mij want mijn vriendin moet aan de slag in het drukkende wordende café. Voordat ik opschrik door het geluid van de band( ze hebben elke zondagmiddag live in het café een band spelen) denk ik nog: dit zijn de momenten die ik moet koesteren, zoals ik ook de zaterdagochtenden koester als ik naar onze jongste leden staat te kijken en geniet van de drukte en het komen en gaan van allerlei mensen in de commissiekamer.
Als eindelijk...
De dingen die je erg graag wilt, die komen op den duur,
ze komen vroeg of laat, maar meestal laat, dat is zo zuur.
Wanneer je jong bent heb je doorgaans nooit een cent in kas
en áls je eind'lijk geld hebt voor een hele dure jas,
dan staat ie je niet meer.
Wanneer je jong bent heb je vijfenveertighonderd plannen,
je komt alleen nooit verder dan de potten en de pannen,
je wordt je hele leven al bedisseld en bedild
en als je eind'lijk tijd hebt om te doen wat je graag wilt,
dan wil je het niet meer.
Wanneer je jong bent doe je alles hopeloos verkeerd,
je hebt nog geen ervaring en je hebt nog niks geleerd.
De liefde? en de kinderen? wie doet het dadelijk goed?
En als je eindelijk wijs bent en precies weet hoe het moet,
dan hoeft het niet meer.
Een gedichtje van Annie MG Schmidt
