Toch was ik ook hier een van de braafste leerlingen. Maar natuurlijk waren er wel eens dagen dat ik niet graag naar school ging, op de lagere school was dat bijvoorbeeld als er een hoofdreken repetitie was. En op de IVKO was dat als we weer tijdens de gymles moesten volleyballen omdat onze gymleraar toevalligGeert Trompetter was en in het nationale volleybalteam speelde en eigenlijk hield ik ook niet van sport maar van dansen. Het kon dan voorkomen dat ik een griepje voorwende en “schoolziek” thuis bleef. Ik heb echter, op èèn keer na, nooit gespijbeld. Die ene keer, op de IVKO, hebben we collectief gespijbeld, we noemde het staken omdat we in de pauzes altijd naar buiten moesten ook als het regende of koud weer was en dat “pikte we niet meer”. Uiteindelijk zijn de ouders gebeld en werden we twee dagen geschorst en moesten een soort van alternatief strafwerk maken, dolle pret dus.

Eigenlijk ben ik op het gebied van spijbelen en je dus aan afspraken houden altijd wel het “braafste meisje”gebleven. ( dat was heus niet op alle gebieden zo, hoor).
 
Tja, dit is een heel verhaal om te vertellen dat ik niet meer elke zaterdag bij Lekvogels kan zijn omdat ik dan moet werken, dat is natuurlijk geen spijbelen maar het voelt wel zo en daar houd ik dus niet van……….. maar het is even niet anders.
 
Een mooi weemoedig liedje over een school uit vervlogen jaren.

De oude school
 
Ach, zou die school er nog wel zijn,
kastanjebomen op het plein,
de zware deur,
platen van ridders met een kruis
en van Goejanverwellesluis,
geheel in kleur.
 
Die mooie school, daar stond je met
een pas gejatte sigaret
in ’t fietsenrek,
daar nam je bibberig en scheel
en van ellende groen en geel
opnieuw een trek.
 
En als de meester jarig was
werd het rumoerig in de klas
en zat je daar,
en je verwachtte zo direct
een uiterst boeiend knaleffect:
de klapsigaar.
 
Je speelde in een schooltoernooi
en het begin was wondermooi:
fijn voetbalweer,
je kreeg met 10 – 1 op je smoel,
de kleine keeper in zijn doel
hij weende zeer.
 
De najaarsblaren op de grond,
daar stapte je zo fijn in rond,
de school voorbij,
en ’s winters was de kachel heet
en als je daar dan sneeuw in smeet,
dan siste hij.
 
Het moet er allemaal nog zijn,
de deur, de bomen en het plein,
de grote heg,
alleen die mooie lichte plaat
waarop een kleine dessa staat,
is misschien weg.
 
 
Willem Wilmink
(uit: Goejanverwellesluis. Korenschoven, liedjes en gedichten.
Amsterdam, 1971)