Een paar keer per maand bleef ik ook bij de familie slapen( dolle pret)
en dat terwijl  ik slechts twee minuten bij haar vandaan woonde.  Ik ging mee met
de vakanties  naar Bakkum. Bijna elke dag was ik wel even bij Monique.

Natuurlijk had ik nog meer vriendjes en vriendinnetjes. Een daarvan was Patricia Wattimena , zij kwam uit een gezin van zeven kinderen. Het was een Indonesisch/ Ambonees gezin. Haar ouders werkte in een Indonesisch restaurant in de Leidsestraat en in hun huis rook het altijd
naar Indisch eten. Patricia was de oudste en vrijdag avond moesten alle
kinderen onder de douche, Patricia moest dit, met haar twaalf jaar, allemaal alleen
regelen maar ik hielp haar graag. Het was er gezellig en ook daar kwam ik
graag. Ik deelde het verdriet toen plotseling een van de broertjes op vijf
jarige leeftijd overleed.

Een maand geleden heb ik met mijn vriendin Monique
een “rondje Marken”gelopen en ’s avonds hebben we met z’n tweetjes gegeten in
een goed Thais restaurant in Monnickendam waar een van de broertjes Wattimena
werkt. Alles voelt dan vertrouwd, als een familie. In 2013 hopen Monique en ik
onze vijftig jarige vriendschap te vieren. De laatste jaren heb ik ze ernstig
verwaarloosd, kwam onder meer door Lekvogels. Afgelopen vrijdag heb ik het
feestje van het tienjarig bestaan van hun café gemist omdat ik fris op de
familiedag wilde verschijnen. Monique vond dat niet leuk maar ja Lekvogels gaat
dan toch voor ( vrijwilliger zijn is niet vrijblijvend). Ik maak het nog wel
goed met haar.

De familiedag, ooit voor het Abrahamtoernooi in het leven geroepen
en tot op heden een succes. Natuurlijk heet het familiedag omdat alle
familieleden van de leden mee mogen doen maar voor mij is het ook een beetje de
dag van de Lekvogelsfamilie. Een familie, mensen van  verschillende leeftijden en met verschillende meningen en interesses. Dat houd in dat het soms moeilijk is om het met elkaar
eens te worden. Ik houd wel van deze dynamiek. De kunst is om te begrijpen
waarom de ene een andere mening heeft dan de ander. En daar begrip voor te
hebben en te respecteren. Er de positieve kanten uit te halen en er misschien
wat van te leren. Want laten we wel zijn familieleden hebben toch het beste met
elkaar voor. Uiteindelijk moeten zij het met elkaar rooien en zijn ze het
sterkst met elkaar. De familiedag van dit jaar was weer een succes en
natuurlijk niet op de laatste plaats door het weer, dat ons zeer goed gezind
was. Dit moet nog vele jaren doorgaan maar het voortbestaan van een familie
ligt bij de familie zelf, toch.

Al jaren een van mijn favoriete gedichten van Neeltje Maria
Min ( 1944)

Zij heeft het gedicht geschreven in 1966

Mijn moeder is mijn naam vergeten

Mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn ( klein)kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,

o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten.